Kredietcrisis, eurocrisis en als grootste crisis is de vergrijzing in aantocht. Toch stellen we ons aan, want het is allemaal goed oplosbaar. Helaas zijn wij lui en verwend. Maar dat gaat veranderen.

Ik geef het toe. Ik ben lui. Aartslui bijna. Een normale werkwerk reduceert
mijn vrije tijd met slechts zo’n zestig uur. U hoort mij daarom nooit
klagen. Zelfs niet wanneer in uitzonderlijke situaties de honderd uur wordt
gepasseerd. Genoeg tijd over voor kinderen en primaire levensbehoeftes. En
veel vertier. Slapen kan na mijn dood nog.

Ik werk met plezier en kan mijn ei kwijt. Sommige collega’s zijn vriendelijk,
mijn baas zelfs uiterst. Mijn salaris is een vast bedrag, onafhankelijk van
het aantal gewerkte uren. En hoog, zeker gezien de beperkte fysieke gevaren
die ik loop.

Uiteindelijk vervul ik mijn rol op bureaustoelen, in vergaderzalen en bij de
koffiemachine. Naast de algemene feestdagen, heb ik recht op 25
vakantiedagen per jaar plus 4 zogenaamde “oude lullen” dagen.

Kortom, ik tel mijn zegeningen. Hoe zit dat met de rest van Nederland?

Aartsluier

Sommige Nederlanders zijn nog luier dan ik. Het overgrote deel van de
beroepsbevolking zit namelijk ook op kantoor of toert rond in een leaseauto
en heeft schone nagels aan het eind van de dag. Weliswaar misschien met pijn
aan de onderrug door het vele zitten. Veelal slechts 40 uur per week, soms
nog minder.

Naast ziekte- en feestdagen, worden de 25 vakantiedagen daarbij soms aangevuld
vanwege arbeidsduurverkorting, studie of het zijn van oude lul, papa of
mama.

Stiekem weten we natuurlijk dat dit niet houdbaar is, tenzij wij veel slimmer
en productiever blijven dan de oprukkende bevolkingsgroepen in Azië. Die
niet hoeven na te denken over de de keuze tussen hongerdood en keihard
studeren plus tegelijkertijd werken voor een fooi.

De krediet- en eurocrisis zijn urgent, maar vallen in het niet bij de
sluipmoordenaar, de vergrijzing. Deze zal ons als verwende Nederlanders
dwingen onze mentaliteit te veranderen.

Andere mentaliteit

Zoals vaak, zijn de oplossingen simpel, maar onplezierig en onverkoopbaar. De
mentaliteitsverandering zal echter plaatsvinden, waarbij de volgende
oplossingen ongetwijfeld de revue zullen passeren:

- Pensioenleeftijd fors omhoog, gecombineerd met een forse verlaging van het
uurloon van oudere werknemers indien ze minder productief blijken. In een eerdere
column suggereerde ik 75, maar dat mag natuurlijk lager, indien iemand
in zijn werkzaam leven zuinig genoeg is geweest en vermogen heeft weten op
te bouwen.

- Werkweek naar 60 uur, vrij te verdelen over 7 dagen. Mensen die de
zondagsrust willen eerbiedigen, zullen de overige 6 dagen meer uren moeten
klokken. Het drastisch verlagen van onze loonkosten is nauwelijks een
afdoende alternatief. De vergrijzing zal zowel ouderen dwingen langer en
voor minder geld te werken, als jongeren forceren meer uren te draaien.

- Afschaffing algemene feestdagen. Indien iemand vrij wil nemen voor
Suikerfeest, Kerstmis of Star Trek-dag, kan dat voor eigen rekening.

- Vrije dagen naar 10 per jaar. Net als vaak in de Verenigde Staten, worden
ziektedagen eerst van het saldo vrije dagen afgetrokken.

Einde decadentie

We zullen dus moeten werken totdat we erbij neervallen. Verworven rechten
hebben nul relevantie in de mondiale economie. We hebben decennia in weelde
mogen leven, maar het einde van onze decadentie nadert.

Errol Keyner is adjunct-directeur bij de Vereniging van Effectenbezitters (VEB), maar schrijft dit artikel op persoonlijke titel. Ook de auteur is aartslui en verwend.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl